Mede door de ligging aan de Heller moest men vaker "land beneden" melden, en niet alleen in de wintermaanden, wanneer er kans was op stormvloeden, maar ook incidenteel in de seizoensperiode, dus zomer. Natuurlijk komt het water ook van bovenaf - hevige regenval leidde tot forse beperkingen op het vliegverkeer - en daarmee tot ongenoegen van aankomende en vertrekkende passagiers. Of degenen die hun prachtige eiland gewoon van bovenaf wilden zien, of anderen die zo snel mogelijk een ander eiland wilden bezoeken voor een paar uur. Dan zijn er nog de konijnen. Die zo ijverig gaten groef dat menig golfbaaneigenaar verbleekte met alleen belachelijke 18 holes. Al deze zorgen en problemen behoren nu tot het verleden en wij als werkmaatschappij zijn verheugd over het beëindigen van een 'battle' om de bestrating van de landingsbaan die nu ruim 25 jaar duurt. Achter elke actie en prestatie staan mensen. Tot het einde van de jaren zeventig was het Willi Steinsiepe die op zijn zeer unieke manier het luchtruim rond Baltrum controleerde. In de jaren die volgden moest de eilandgemeenschap als exploitant echter ook beseffen hoe duur het onderhoud van het vliegveld was. In de begindagen van Baltrumflugei maakte een jonge man uit Emden rondvluchten op het eiland. We brachten de nacht door in een tent op slechts een paar meter afstand van het vliegtuig - achter het boothuis. Dat was niemand minder dan Jan Brunzema, de huidige president van het bedrijf Luftverkehr Friesland op Harle Airport. Zonder meer besmette hij ook anderen met het luchtsportvirus. En zo duurde het niet lang voordat ze elkaar ontmoetten bij Käpt'n Brass en al snel Baltrum Flug oprichtten. Er was een vliegtuig nodig en zodra het werd gezegd, werd het onmiddellijk geïmplementeerd.

De stichtende leden van de vereniging: Wolfgang Schmidt - Werner Gaiser - Artur Abram - Carl Schmidt en Karl Klün waren vol energie. Wolfgang Schmidt en Werner Gaiser gingen de lucht in en leerden het vak vliegen. Op 29 april 1976 werd de oprichting van het bedrijf notarieel bekrachtigd. Het bedrijf vierde zijn 25-jarig jubileum in het jaar 2001, toen de helling werd geasfalteerd. Maar er was geen viering, want alleen de gelegenheid van vandaag is voldoende voor de bekroning. De onstuitbare actielust van deze "wilde jongeren" kwam tot uiting in de pachtovereenkomst tussen de gemeente en Baltrum Flug uit 1978. Sindsdien is en is Baltrum Flug de exploitant van de speciale landingsplaats Baltrum. Meteen werden verdere toekomstgerichte plannen opgestart. De genoemde problemen met de grasbaan konden alleen worden opgelost met een verharde baan. Tegelijkertijd werd een nieuwe toren met een vliegtuighangar gepland. De gemeente Baltrum heeft als eigenaar de aanvraag voor een verhard talud ingediend. Op dat moment was er nog veel geld beschikbaar, aangezien noch de werkmaatschappij, noch de gemeente de uitbreiding financieel op eigen kracht zouden kunnen realiseren. Desalniettemin waren er bij de bevolking grote bezwaren tegen dit project: feitelijke discussies leidden niet tot een benadering. Er werd gevreesd dat er een aanzienlijke toename van de vliegoperaties zou zijn.

Dat was begin tot midden jaren 80. In de zomer van 1992 besloot de rechtbank in laatste aanleg dat er gebouwd mocht worden, maar nu was er geen geld meer. Het duurde nog 9 jaar voor de nieuwe aanval. Samen met de eerste fulltime burgemeester van Baltrum, Gerd Althainz, durfden we het opnieuw te proberen. Door de opening van het militaire vliegveld Schortens bij Jever voor de civiele verbinding tussen het Alpengebied en de Noordzeekust en de noodzaak om deze gasten snel met kleinere vliegtuigen naar de eilanden te brengen, werd de versterking van de landingsbaan opnieuw als dringend gezien. nodig zijn. Natuurlijk keek men ook jaloers naar Langeoog - toen werd de vaste landingsbaan gebouwd die Baltrum ook wilde. Burgemeester Althainz opende op zijn bekende directe manier de deuren voor het stadsdeel en het stadsdeelbestuur. Helaas verliet hij het eiland wegens privé-omstandigheden in mei 2001. Voortaan was gemeentewerker Harm Olchers degene die de aanvragen in meerdere exemplaren verwerkte en het contact onderhield met de bevoegde instanties zodat het project "Stones for the Baltrum special landing site" eindelijk kon worden voltooid, zou een gelukkig einde kunnen vinden.

Op dit punt wil ik een speciaal woord van dank uitspreken aan zowel Harm Olchers als Gerd Althainz, voor een taak die niet iedereen als een vanzelfsprekendheid doet. Inmiddels is het eilandhoofd gewisseld en we waren blij te zien dat ook burgemeester Tjards er positief over was. Mede dankzij zijn goede invloed kregen de planning en financiering de laatste hand en hebben we nu wat we wilden. 360 meter lang - 15 meter breed - 5400 vierkante meter - zo'n 770 pakketten betonstraatstenen met een dikte van 10 centimeter. Bouwtijd 5 werkweken. Al met al een geslaagde bevalling. Bij deze een dikke merci aan het NLWK als planbureau, en natuurlijk aan de medewerkers van de firma Jeschke, die door het slechte weer alleen maar afgeremd werden en toekeken dat Baltrum snel weer op de vliegroute kon komen netwerk. Het enige doel van het verharden van de landingsbaan is om het vliegen nog veiliger te maken voor mens en machine. Natuurlijk ook om het aanbod constant te houden.

Hoppel Eiland is verleden tijd. Opstijgen en landen in de modder behoren tot het verleden. De landingsbaan is niet lang, maar daar kunnen we mee leven, of beter gezegd FLY. Het is aan de gemeenschap om ervoor te zorgen dat de lucht boven Baltrum niet donkerder wordt. En dat zijn wij allemaal die op dit eiland wonen. Tot nu toe mochten hier vliegtuigen tot 2 ton, inclusief 2 motoren, landen. En helikopters tot 5,7 ton. De korte baan schrikt sommige mensen af en met de ingebruikname van de nieuwe baan mogen alleen eenmotorige vliegtuigen tot 1,4 ton, gemotoriseerde zweefvliegtuigen en ultralichte vliegtuigen en helikopters tot 5,7 ton naar het eiland vliegen. In juni zijn vliegbewegingen beperkt tot 500. in juli en augustus 800. De luchtverbinding is een duidelijke aanvulling op de flexibelere bereikbaarheid van het eiland, maar zal nauwelijks concurreren met de scheepsverbinding. Al deze feiten zijn niet slecht om te zeggen en tonen aan dat het probleem van vliegtuiglawaai kritisch is aangepakt. Ik ben Neil Armstrong niet, maar na mijn eerste landing op de verharde landingsbaan realiseerde ik me: een korte landingsbaan voor een klein eiland, maar een geweldige prestatie voor zijn toekomst. Hierbij wens ik ons te allen tijde een goede start en landing. Bedankt, Olaf Klün